Personal zoo (5)-Περιστέρια

 

 

PERSONAL ZOO (5)

 

 

 

Στη στήλη αυτή θα βρίσκετε δημοσιευμένα ή αδημοσίευτα κείμενα αναφορικά με τα ζώα. Σκυλιά, γάτες, αμνοερίφια, τσούχτρες, κουνούπια, φίδια, πουλιά, μυρμήγκια και άλλα ζωντανά θα παρελάσουν στις οθόνες σας. Και ας θυμόμαστε πάντα τη φράση του Μίλαν Κούντερα, που θέτει τα ζώα σε ανώτερη θέση σε σχέση με τον άνθρωπο: Τα ζώα δεν διώχθηκαν ποτέ από τον Παράδεισο.           

 

֎

 

 

Περιστέρια

 

 

І

 

Περιστέρι σε περβάζι παραθύρου. Τσιμπάει σπόρους, παιχνιδίζει με τα τζάμια. Μέσα βιοτεχνία. Λόφος πουκάμισα, εργάτριες δουλεύουν μανιασμένα. Αίφνης ανοίγει μία το παράθυρο και χώνεται το περιστέρι. Τρυπώνει στα πατρόν και στα ψαλίδια, στις μεζούρες και στις μηχανές τους. Ολόλευκο φτερουγίζει στα γκρίζα τους όνειρα. Φωνές διαδέχονται την αρχική έκπληξη. Κινήσεις απεγνωσμένες. Τρομάζει το περιστέρι. Εντέλει φέρνει μια περήφανη γύρα στο μέσα χώρο, κουτσουλάει κάτι γιακάδες κι εξαφανίζεται.

                     

 

Џ

 

Ανάμεσα στο περβάζι ενός παραθύρου και στο κιβώτιο κλιματιστικού, στο μπαλκόνι πολυκατοικίας, έκανε φωλιά ένα περιστέρι. Ο ιδιοκτήτης, μια φορά τον χρόνο, φωνάζει συντηρητή και ελέγχει το μηχάνημα. Με το κοντάρι μιας σκούπας και με νερό απ’ το λάστιχο, καταστρέφει τη φωλιά. Σε λίγες μέρες, όμως, στο ίδιο σημείο, πάλι κάποιο περιστεράκι θα φωλιάσει.

 

 

Ш

 

Δύο περιστέρια παιχνιδίζουν πάνω σε τεντωμένα σύρματα της ΔΕΗ. Φτερουγίζουν −ντουέτο χορευτικό− με απόλυτο συγχρονισμό, ύστερα κάνουν να πετάξουν και ξαναστηρίζονται στα καλώδια. Με μικρά, πλάγια βήματα μετακινούνται δεξιά, αριστερά. Τέλος, το ένα ανεβαίνει στη ράχη του άλλου που το ανέχεται.

   Κάποια στιγμή, το ένα από τα δύο πουλιά πετά στην απέναντι πινακίδα της βιοτεχνίας πλεχτών, αφήνοντας το ταίρι του ολομόναχο στα σύρματα.

Ο έρωτας, σκέφτομαι, είναι ισορροπία σε τεντωμένο ηλεκτροφόρο καλώδιο. Πολλοί γκρεμοτσακίζονται, άλλοι γίνονται παρανάλωμα από τα βολτ του πάθους τους. Κάποιοι, τέλος, συνεχίζουν την ακροβασία ολομόναχοι, αφού ο σύντροφός τους άνοιξε φτερούγες για άλλες αγκαλιές.

 

ΙV

 

Το κορίτσι του αρτοποιείου βγάζει, καθημερινά, μια χούφτα σουσάμι από ένα σακουλάκι και το σκορπίζει στο πεζοδρόμιο, για τα περιστέρια που τσιμπολογούν μπροστά στη στάση. Παραμέσα, σ’ ένα ταψί, φυλά καμιά μπαγιάτικη τυρόπιτα ή τίποτα φύλλα κρούστας από την πρωινή τελειωμένη μπουγάτσα, τυλιγμένα σε λαδόκολλα, για κανένα ζητιάνο.

Ο φούρναρης πατέρας της, που δεν νιώθει απ’ αυτά, τη μαλώνει κάθε τόσο, επειδή καθυστερεί στις συναλλαγές της με τους πελάτες.

 

[τα ποιητικά πεζά γράφτηκαν το 2010· το πρώτο εξ αυτών έχει δημοσιευτεί στην ποιητική συλλογή μου Ντόρτια (2012, ποιήματα των φίλων), με τον τίτλο «Περιστέρι»]