ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΚΥΤΙΟ (3)
(στη
στήλη αυτή θα αναρτάται σύντομο σχόλιο για κάποιο από τα βιβλία που, κατά
καιρούς, δέχομαι με το ταχυδρομείο)
●
Χριστίνα
Γεωργιάδου, (Γ)ράμματα, ποίηση, εκδ. Έναστρον, 2025
Από
τον τίτλο ήδη της τρίτης κατά σειρά ποιητικής συλλογής της Χριστίνας
Γεωργιάδου, ο αρχικός υπαινιγμός μάς προϊδεάζει για το τι θα επακολουθήσει στις
σελίδες του βιβλίου. Ποιήματα-γράμματα, δηλαδή ποιήματα σαν επιστολές της
ποιήτριας στον εαυτό της, στον πλησίον, στον κόσμο γενικότερα, σε ένα μπουκάλι
με σκοπό να αποσταλεί το μήνυμα σε έναν άγνωστο, μακρινό δέκτη−παραλήπτη, μέχρι
και γράμματα στην ίδια την ποίηση. Παράλληλα, όμως, και ποιήματα-ράμματα,
επουλωτικά του τραύματος που όλοι μας βιώνουμε, είτε σε προσωπικό είτε σε
συλλογικό επίπεδο. Γιατί η ποίηση είναι ίαμα, φάρμακο και βάλσαμο που επουλώνει
πληγές και απαλύνει τις εκδορές του σώματος και της ψυχής.
Η Χριστίνα Γεωργιάδου γράφει με ευαισθησία
και συναίσθηση του κενού και της ακινησίας της ζωής και της ύπαρξης, νιώθοντας
ως χρέος της το να καλύψει αυτό το κενό και να μας κινητοποιήσει διά της
γραφής. Παράλληλα, κάποιες φορές, επιδεικνύει μια τόλμη κι έναν αξιοπρόσεκτο δυναμισμό
στους στίχους της, εξεγειρόμενη απέναντι στη γενική παρακμή, που τείνει να
καλύψει τα πάντα, προτάσσοντας ως αντίδοτο την τέχνη και την ενσυναίσθηση.
Η εικόνα του εξώφυλλου από τον εικαστικό
Γιάννη Πρώιο, άκρως ενδιαφέρουσα και συμβατή με το περιεχόμενο του βιβλίου
Δείγμα γραφής (σελ. 48 του βιβλίου)
Homo sapiens (?)
Το
κλάμα ενός βρέφους
μας
θυμίζει το δάσος
−η
καταγωγή μας
Μας
βάζει στη θέση μας
−του
κτήνους
Αγγίζει
τα όριά μας
Το
κλάμα ενός βρέφους
Το
κλάμα ενός βρέφους
Το
κλάμα ενός βρέφους
είναι
ό,τι αγριότερο
Είναι
εμείς
−ζώο
που πάλλεται απεγνωσμένα
για
ένα χάδι.
Παναγιώτης Γούτας