ΒΙΓΛΑΤΟΡΑΣ, ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ
Στο
παρατηρητήριο του ορεινού χωριού Βίγλα της Χαλκιδικής, σε υψόμετρο 1050 μέτρων,
στέκω, ανήσυχος και ασάλευτος, όπως, θαρρώ, έκανε και ο Ρωμαίος χιλίαρχος, που
έκτισε αυτή τη σκοπιά πριν από αιώνες.
Μ’ ένα ζευγάρι κιάλια στο χέρι ατενίζω τον
ομιχλώδη ορίζοντα, αναμένοντας, από στιγμή σε στιγμή, την άφιξη του εχθρού.
Ιστορίες, εντωμεταξύ, κουδουνίζουν στη
σκέψη μου. Ιστορίες που τις συζητάνε ακόμη και σήμερα στο χωριό.
Για την άνοδο και την πτώση ενός εκδότη,
που γεννήθηκε, πριν από χρόνια, σ’ αυτά εδώ τα μέρη.
Για τις μνήμες και το τέλος μιας δασκάλας,
που δούλεψε, στο παρελθόν, στο σχολείο του χωριού, επί τουλάχιστον επτά χρόνια.
Για τον βίο και την πολιτεία ενός
ηθοποιού, που αποσύρεται τακτικά στην πανσιόν «Σταυραετός», για ν’ αποστηθίσει
τους ρόλους του.
Εντωμεταξύ, ο αέρας μοσχοβολάει πάντα ρίγανη
και θυμάρι. Κάτω, στην πεδιάδα, η οργιώδης ανθοφορία των κερασιών με
συνεπαίρνει. Και ο καπνός από τις στέγες των ελάχιστων, πλέον, κατοικημένων
σπιτιών του χωριού ανηφορίζει ειρηνικά.
Κατοπτεύω, επισημαίνω, εποφθαλμιώ. Κιαλάρω
σχολαστικά όλα τα σημεία του ορίζοντα, όμως ο εχθρός ακόμη δεν λέει να
εμφανιστεί. Και μένω, τελικώς, μόνος με τις ιστορίες μου, ένας βιγλάτορας επί
ματαίω.
(Εχθρός είναι μόνο ο Χρόνος. Αόρατος και
σιωπηλός, θα φτάσει τη στιγμή που εκείνος θα κρίνει, και θα μας συνθλίψει.)
(απόσπασμα από αδημοσίευτο βιβλίο μου)